Lyrics:

1)
Ich weiß nimieh wo, nur noch wie se do jing,
Die verbiesterte Ahl met dämm Hung ahn der Ling,
Zum Krüppel jemästet, wie en Karikatur,
Ne Jojo, dä belle kann, ahn ner Schnur,
Die die ahl Frau nit losslöht, op jarkeine Fall,
Ihr läuf keiner mieh fott, wie die andere all,
Wie dä Mann, wo ihr nur en Schachtel Feldposs vun blevv,
Die se usswendisch kann, ävver trotzdämm ophivv.
En Sütterlin steht do, wie schön se ens woor,
Vüür allem ihr Naas un ihr pechschwazze Hohr,
Wie die vun dä Zijeunerin övverm Koppeng,
Op dämm Ölbild, dat ihr ens ihr Doochter jeschenkt,
Die, die jetz joot verhieroot en Rüsselsheim livv,
Met zwei Enkel un jed Johr zum Muttertaach schriev,
Wie der Sohn, der sich Johr un Daach nimieh jemeld,
Nur dat Dier, sons kei Minsch hätt die Ahl op der Welt.

2)
Oder dä, dä em Ahnzoch, su lang ich nur weiß,
Nahx " beim Büb " ahn der Thek steiht un unnohbar deit,
Dä nur sprich, wenn er sich jet ze drinke bestellt,
Och dä hatt sich dat all nit esu vüürjestellt,
Als er domohls aktiv en der ahle KP,
Noch beseelt vun der Machbarkeit singer Idee,
Der vun Freede, Gleichheit en Freiheit jekämpf hätt.
Jebraat hätt ihm dat nix, nur die Zick em KZ.
Donoh Strafbataillon ahn der vorderste Front,
Wo er övverjelaufe un doch nit verschont.
Ne sechs Johr lange Winter, Sibirien dann,
En e Bleibergwerk jottseidank nit ahn de Wand.
Dä hätt nie widder Fooß jepack, selden jelaach,
Sick'e zosinn moot, wie et nohm Kreech jing övver Naach:
Schnell et Parteibooch jewääßelt, wat nit ens schwer.
Die ahl Nazis, nit er, wooren lang widder wer.

3)
Antoinette, die bürjerlich " Erika " heiß
Un jed Naach Eck Maternus un Mainzerstrooß steiht,
Bess zwei, drei vill Freier kumme nit mieh.
Dat verletz'se, et dunn nit nur ihr Kramfohdre wieh.
Jeht off stundelang hin un her, waad dat wer hällt,
Für ne Quicky öm Röcksetz se bruch halt dat Jeld,
Wenn och nimieh für Freddy, dä och leev sinn kunnt.
" Dat dä fott ess, obwohl er su ärsch op ihr stund !"
Hä, dä Big Spender un Heini, dä Doof,
Un Lisa, die Mösch, domohls leef et su joot.
En Schampanjer jebaad un met Nerz uffjedrüsch.
Hück Naach hällt bloß de Schmier, övverhührt, dat se lüsch.
Nä, kei Mitleid vun dänne, nit vun su en Pänz ,
Der ihr Mutter se sinn künnt, nä wirklich, em Ähnz!
Dann ald levver dä Neid, dä se fröher jespürt,
Övver dämm stund se drövver, dä hätt nie jestührt.