Lyrics:

De moeiste weg van deze werld

leupt in t zuiden dor 'n veld
't jonge blaad, kiek hoe 't dreit

als de wind wat harder weit
als d'n ierste lange lentedaag

giet ligge in t graas,
en d'n ierste lange slok

op 'n terras neave de Maas
en de wolke en de heuvels weare berge,
en alles wat nog mot dat duj ik merge.

De moeiste weg van deze werld

leupt in t zuiden dor 'n veld

'asperges vers, iedere daag'

stong op 't bord wat ik net zaag,
straks dan brukt 't zand,

straks dan guft de grond
meej 'n geschenk woaran ik denk

met water in de mond.

De moeiste weg van deze werld

leupt in 't zuiden dor 'n veld
de berkeboem, 't velt ok ni mei,

verbleekt wat bij de paarse hei,
an de horizon de scheive schouw

din allang gen wolk mier rakt,
d'r woent nog steeds dezelfde opa

din dezelfde grapjes makt
en 't huuj dat mot nar bínne vurdat 't reagent,
in t café doar wuurdt `t huwelijk ingezeagend.

De moeiste weg van deze werld

leupt in t zuiden dor 'n veld
't kronkelpaad, langs 't station,
woar oeit 'n lange reis begon
de beum ze weare groet

ik kan de kerk has neet mier zeen
en d'r zinge doezend vogels

en ze halde zich neet in,
ik zuj ze gear vur dit concert wille beloene
heer in 't boeteland, in Limburg blieve woene

Straks dan giet 't loos,
straks dan is 't fiest,
en van al dat denke an straks geniet ik nog t miest…