Lyrics:

Wicher przycicha i si wzmaga,
I raz jest mglista, raz promienna,
Zliczna zimowa Kopenhaga,
Miasteczko Pana Andersena.

Poety, który nas podzieliB,
Swe bajki gsim piórem piszc,
Na tych, co ju| je usByszeli,
I tych, co jeszcze je usBysz.

Na kartk blask od [wiecy padB,
O zmroku przypBywaBa wena
I oto staB si caBy [wiat
Miasteczkiem Pana Andersena.

I graj w bajkach dobrych, zBych,
Los odgadujc swój po trochu,
M|czyzni i Kobiety ich,
Ksi|niczki ich na ziarnku grochu

S delikatne, boj si,
Czasem ich cichy sBycha szloch:
Kochany mój, nie uraz mnie,
Skoro mnie razi byle groch.

I leci groch kobiecych Bez,
I szepcze mi poduszka senna,
{e caBe nasze |ycie jest
Miasteczkiem Pana Andersena...

I my[l mi si po gBowie,
Która odkrywcza jest szalenie,
{e w sumie jedno, co nas Bczy,
To jest dziecice pochodzenie.

Nad Dani zima jest ponura,
Tnie zimnym gradem, deszczem kosi,
Nad Dani gsi gubi pióra,
Chudy poeta je podnosi.

Na kartk blask od [wiecy padB,
O zmroku znów przypBynie wena
I znów si stanie caBy [wiat
Miasteczkiem Pana Andersena.

I bd grali tam i tu,
I losu dociekali swego
M|czyzni w zimnym biaBym dniu
Porwani przez Królow Zniegu.

I bdzie sBycha smutny gBos
M|czyzny - chBopca hen, zza mgBy:
'Kto wyjmie to bolesne szkBo,
Które do oka wpadBo mi?'

Nieraz popBynie taki tekst
I szepcze mi poduszka senna,
{e caBe nasze |ycie jest
Miasteczkiem Pana Andersena.

Tak jest, cho w czoBo si pukaj
Ci wszyscy mdrzy i stateczni,
Co w |adnej bajce nie zagraj,
Bowiem nie byli nigdy dziemi...